சாணக்கியன் 180

சுசித்தார்த்தக் பர்வதராஜனிடம் வந்து இரகசியமாகச் சொன்னான். “அரசே. ராக்‌ஷசரிடமிருந்து ஒரு தகவல் வந்திருக்கிறது”

 

பர்வதராஜன் நிமிர்ந்து உட்கார்ந்தான். ஒரே நாளில் ராக்‌ஷசரிடமிருந்து தகவல் வரும் என்று அவன் எதிர்பார்த்திருக்கவில்லை. அவன் ஆவலோடு கேட்டான். “என்ன தகவல்?”

 

“தங்களிடம் அவர் பேசியதை நிறைவேற்ற அரண்மனையில் ஆடல் பாடல் நிகழ்ச்சிகளை ஏற்பாடு செய்ய வேண்டுமாம். அது இரண்டு மூன்று நாள் நடக்கும் நிகழ்ச்சிகளாக இருந்தால் நல்லது என்று சொல்கிறாராம்.”

 

உண்மையில் ராக்‌ஷசர் சொன்னது முதல் வாக்கியம் மட்டும் தான். இரண்டாவது வாக்கியம் சேர்க்கப்பட்டது என்பதை அறியாத பர்வதராஜன் மகிழ்ச்சியடைந்தான். இந்தப் போரை ஆரம்பித்த பின்னரே அவன் வாழ்க்கை சோபை இல்லாமல் தான் இருக்கிறது. அவன் எதிர்பார்க்கும் விஷயங்களும் அவன் விருப்பப்படி வேகமாக நடப்பதில்லை. அதனால் தங்கள் திட்டம் நிறைவேறப்போவது மட்டுமல்லாமல் களை இழந்த வாழ்க்கையில் இந்தக் கலை நிகழ்ச்சிகள் மகிழ்ச்சியைக் கூட்டுமென்று அவன் எண்ணினான்.

 

ஆனால் திடீரென்று ஒரு பலத்த சந்தேகம் வர அவன் எச்சரிக்கையுடன் கேட்டான். “எல்லா ஏற்பாடுகளையும் நான் செய்வதால் சந்திரகுப்தனை நான் தான் திட்டமிட்டுக் கொன்றேன் என்ற சந்தேகம் வந்து விடாதே”

 

சுசித்தார்த்தக் சொன்னான். “ராக்‌ஷசர் இது ஒரு விபத்து அல்லது இயற்கையாக நடப்பது போலத் தெரியும்படி செய்வதாகச் சொல்லியிருக்கிறார் அரசே. அதனால் அந்தக் கவலை உங்களுக்கு வேண்டாம். உங்களுக்கும் அந்தக் கொலைக்கும் எந்தத் தொடர்பும் இருப்பதாக யாருக்கும் தெரியாது.”

 

நிம்மதியடைந்த பர்வதராஜன் உடனே சாணக்கியரைப் பார்க்கக் கிளம்பினான். முன்பு போல அவனைப் பல இடங்களைச் சுற்ற வைக்காமல் சாணக்கியர் அவர் மாளிகையிலேயே இருந்தார். பர்வதராஜனின் வணக்கத்தை ஏற்றுக் கொண்ட அவர் “தங்கள் மாளிகையில் வசதிகள் எல்லாம் திருப்திகரமாக இருக்கிறதல்லவா?” என்று கேட்டார்.

 

“தங்கள் தயவில் எந்த வசதிக்கும் எனக்குக் குறைவில்லை ஆச்சாரியரே. ஆனால் வேறு ஒரு குறை எனக்கும் என் மகனுக்கும் இருக்கின்றது. அதைத் தெரிவிக்கவே இப்போது வந்தேன்” என்று பர்வதராஜன் சொன்னான்.

 

“என்ன குறை பர்வதராஜனே?”

 

“நாம் மகதத்தை வென்றது சாதாரண நிகழ்ச்சி அல்ல. இந்த மாபெரும் வெற்றியை நாம் இன்னும் கொண்டாடாதது எனக்கு அதிருப்தியைத் தருகிறது ஆச்சாரியரே.”

 

“எப்படிக் கொண்டாட வேண்டும் என்று நினைக்கிறாய்?”

 

“கலைநிகழ்ச்சிகள் ஏற்பாடு செய்தால் நன்றாக இருக்கும். அதில் உங்களுக்கு ஆர்வம் இல்லாமல் இருக்கலாம். ஏனென்றால் நீங்கள் துறவியைப் போலவே வாழ்பவர். ஆனால் நாங்கள் அப்படி அல்லவே. நாங்கள் என்று நான் சொல்வது சந்திரகுப்தனையும் சேர்த்து தான். எல்லாவற்றையும் அனுபவிக்க வேண்டிய இளம் வயதினனை நீங்கள் துறவியைப் போலவே இருக்க வைப்பது சரியல்ல ஆச்சாரியரே” என்று பர்வதராஜன் உரிமையோடு சொன்னான்.

 

சாணக்கியர் மென்மையான குரலில் சொன்னார். “நீ சொல்வதும் சரி தான் பர்வதராஜனே. நான் இராஜாங்க காரியங்களையே கவனித்துக் கொண்டு இருப்பதால் லௌகீக காரியங்கள் சிலவற்றை என்னை அறியாமல் அலட்சியம் செய்து விடுகிறேன் என்பது எனக்கும் புரிகிறது. நாளையே உனக்குப் பிடித்தாற்போல் கலைநிகழ்ச்சிகளுக்கு நீயே ஏற்பாடு செய்து விடு.”

 

பர்வதராஜன் சொன்னான். “ஆச்சாரியரே. வெற்றி பெரிதாக இருக்கும் போது கொண்டாட்டங்களும் நீண்டதாக இருப்பது தான் பொருத்தமாக இருக்கும். ஒரு நாள் கலைநிகழ்ச்சிகள் போதாது. இரண்டு அல்லது மூன்று நாட்களாவது கொண்டாட வேண்டும்.”

 

“உன் விருப்பம் போலச் செய். ஆனால் என்னால் அந்த நிகழ்ச்சிகளைச் சகித்துக் கொண்டு இருக்க முடியாது என்பதால் நான் பங்கு கொள்ள முடியாது. எனக்கு நிறைய வேலைகள் இருக்கின்றன. இந்த மூன்று நாட்களில் நான்  அவற்றைச் செய்து முடிக்கிறேன்.”

 

பர்வதராஜன் பரம திருப்தி அடைந்தான். இது போன்ற சமயங்களில் சாணக்கியர் இல்லாமல் இருப்பது நல்லது. அவர் இருந்தால் அவர் கழுகுப் பார்வைக்கு எதுவும் தப்பாமல் இருக்காது. கலை நிகழ்ச்சிகளில் ஆர்வமில்லாததன் காரணமாக தானாக அவராகவே விலகுவது அவர்கள் அதிர்ஷ்டம் தான். ராக்‌ஷசரிடம் இந்தத் தகவலைச் சொன்னால் மிகவும் சந்தோஷப்படுவார். “நான் சொன்னதற்கு மதிப்பு தந்து அனுமதித்ததற்கு நன்றி ஆச்சாரியரே. நிகழ்ச்சிகள் சிறப்பாக நடத்த உடனே ஏற்பாடு செய்கிறேன்” என்று கைகூப்பிச் சொல்லி  விட்டு அங்கிருந்து வேகமாக நகர்ந்தான்.

 

மிகவும் மகிழ்ச்சியுடன் வந்த தந்தையைப் பார்த்து மலைகேது கேட்டான். “என்ன தந்தையே மிக மகிழ்ச்சியாக இருக்கிறீர்கள்? பாதி ராஜ்ஜியம் கிடைத்து விட்டதா?”   

 

பர்வதராஜன் சொன்னான். “இப்போது பாதியும், பிற்பாடு மீதியும் கிடைக்க இன்று நல்ல சகுனம் ஒன்று தெரிந்திருக்கிறது மகனே. ஆச்சாரியருக்குக் கலை நிகழ்ச்சிகளில் ஆர்வம் இல்லாமல் இருப்பது நமக்கு இவ்வளவு பிரயோஜனப்படும் என்று நான் எதிர்பார்த்திருக்கவில்லை”

 

மலைகேது விளக்கமாகச் சொல்லும்படி கேட்க பர்வதராஜன் நடந்ததைச் சொன்னான். மலைகேதுவும் மகிழ்ந்தான். அவன் கேட்டான். “ராக்‌ஷசர் என்ன திட்டமிட்டு இருக்கிறார் என்பது தெரியுமா தந்தையே?”

 

“அந்த ஆளும் ஆச்சாரியருக்குச் சளைத்தவரல்ல மகனே. அவரும் சொல்ல மறுக்கிறார். பரவாயில்லை விடு. நமக்குக் காரியமானால் சரி”

 

மலைகேது தாழ்ந்த குரலில் கேட்டான். “சந்திரகுப்தன் இறந்தால் சாணக்கியர் என்ன செய்வார் என்று நினைக்கிறீர்கள்?”

 

“சன்னியாசம் போகலாம். இல்லை ஏதாவது அதிகாரப் பதவியை நம்மிடம் எதிர்பார்க்கலாம்.” என்று பர்வதராஜன் அலட்சியமாகச் சொல்லி விட்டு சுசித்தார்த்தக்கை அழைத்து சாணக்கியர் சம்மதித்திருப்பதைத் தெரிவித்தான். திட்டத்தை நிறைவேற்ற என்ன நிகழ்ச்சிகள் வேண்டுமோ அந்த நிகழ்ச்சிகளை அவன் ஏற்பாடு செய்தது போல் செய்து கொள்ளும்படி தெரிவித்தான். சுசித்தார்த்தக் அந்தத் தகவலை ஜீவசித்தி மூலமாக ராக்‌ஷசருக்குத் தெரிவிக்க விரைந்தான்.

 

விஷாகா அரண்மனையின் நடன மண்டபத்திற்கு அருகே இருந்த ஒப்பனை அறைக்குள் நிறைய நாட்கள் கழித்து நுழைகிறாள். காலியாக இருந்த நடன மண்டபமும், தனநந்தன் அமரும் அரியணையும் பழைய நிகழ்வுகளை நினைவுபடுத்தின. மனம் கனமானது. மன்னன் இப்போது கானகத்தில்… அங்கு இசையும் இல்லை, நடனமும் இல்லை. சுற்றிலும் விலங்குகளும், தாவரங்களும் மட்டும் தான்… எப்படியெல்லாம் வாழ்ந்த மன்னருக்கு இப்படி ஒரு நிலை வரும் என்று யார் தான் எண்ணியிருப்பார்கள்...

 

அவள் ஒப்பனையை ஆரம்பித்த போது துர்தராவின் தோழி உள்ளே நுழைந்தாள். “அக்கா எப்படியிருக்கிறீர்கள்?”

 

விஷாகா அவளைக் கண்டதும் முகம் மலர்ந்தாள். துர்தராவின் தோழி வெகுளிப் பெண். மிக நல்லவள். அவளுக்கு ஒரு சகோதரி இருந்திருந்தால் இப்படி இருந்திருக்கலாம் என்று விஷாகா எப்போதும் நினைத்துக் கொள்வதுண்டு.

 

“நான் நலம். நீ எப்படியிருக்கிறாய்? இளவரசி எப்படியிருக்கிறார்கள்?”

 

“நாங்களும் நலம். இளவரசிக்கென்ன? அவர்கள் கனவு கண்டு கொண்டேயிருக்கிறார்கள்.”

 

துக்கத்துடன் சொல்வதற்குப் பதிலாக மகிழ்ச்சியுடன் தோழி சொல்வதைக் கேட்டு விஷாகா திகைத்தாள்.

 

விஷாகாவின் திகைப்பைப் பார்த்து விட்டு தோழி கேட்டாள். “என்ன அக்கா உங்களுக்கு விஷயமே தெரியாதா?”

 

விஷாகா சொன்னாள். “எந்த விஷயம்?”

 

“இளவரசிக்கும் சந்திரகுப்தருக்கும் திருமணம் நடக்கவிருக்கும் விஷயம்”

 

“மகதத்தை வென்று மன்னரை கானகத்திற்கு அனுப்பிய எதிரியை இளவரசி திருமணம் செய்து கொள்ளப் போகிறார் என்று நீ மகிழ்ச்சியுடன் சொல்வது எனக்கு ஆச்சரியமாக இருக்கிறதே”

 

“காதலுக்கு விதிகளோ, காரணங்களோ, கட்டுப்பாடுகளோ கிடையாதல்லவா அக்கா. சந்திரகுப்தரை முதல் முதலில் பார்த்தவுடன் இளவரசி மனதைப் பறி கொடுத்து விட்டார்கள். ஆரம்பத்தில் மன்னரும், அரசிகளும் ஆதரிக்கும் மனநிலையில் இருக்கவில்லை. ஆனால் ஜோதிடர்கள் இளவரசிக்கு அரியணையில் அமரும் யோகம் இருக்கிறது என்று சொன்னது நினைவுக்கு வர, இது விதியின் தீர்மானம் என்றெண்ணிப் பின் சம்மதித்தார்கள். அப்போதும் சாணக்கியர் இதற்குச் சம்மதிக்க மாட்டார் என்ற பயம் அவர்களுக்கு இருந்தது. ஆனால் சாணக்கியர் இளவரசிக்கு விருப்பமுள்ளவனை மணமுடித்து வைக்கிறேன் என்று முன்பே மன்னரிடம் வாக்களித்திருந்தார். கொடுத்த வாக்கை மீற முடியாமல் அவரும் சம்மதித்தார். ஆனால் சந்திரகுப்தரும் இளவரசியிடம் மனதைப் பறி கொடுத்து விட்டதாகத் தான் தெரிகிறது. இருவரும் பார்த்துக் கொண்டால் உலகத்தையே மறந்து விடுகிறார்கள்” என்று சொல்லி கலகலவென்று தோழி சிரித்தாள்.

 

விஷாகா திகைத்தாள். பர்வதராஜன் சொன்னதற்கும் இவள் சொல்வதற்கும் சம்பந்தமே இல்லையே என்று குழம்பியபடி கேட்டாள். “ஆனால் மன்னரை நாட்டை விட்டு வெளியேற்றி விட்டார்களே? மகளது திருமணம் வரை கூட இங்கிருக்க சாணக்கியர் சம்மதிக்கவில்லையே.”

 

“வெற்றிக்குப் பின் யார் தான் பழைய மன்னரை அங்கேயே தங்கியிருக்க அனுமதிப்பார்கள் அக்கா. சபதம் போட்டுச் சென்ற சாணக்கியர் மன்னரைச் சிறைபிடிப்பார் அல்லது கொன்று விடுவார் என்று கூட எல்லோரும் பயந்து கொண்டிருந்தோம். அதை ஒப்பிடும் போது வனப்பிரஸ்தம் என்பது கௌரவமானதல்லவா? மன்னருடன் நான்கு பணியாட்களும், காவலர்களும் உடன் சென்றிருக்கிறார்கள். மேலும் திருமணம் முடியும் வரை இளவரசியின் தாய் இங்கிருக்க சாணக்கியர் சம்மதித்திருக்கிறார் என்பதும் ஆறுதல்...”

 

தொடர்ந்து சிறிது நேரம் பேசிக் கொண்டிருந்து விட்டு துர்தராவின் தோழி சென்று விட்டாள். பிறகு கதவைத் தாளிட்டுக் கொண்டு, விஷாகா மனக்குழப்பத்துடன் ஒப்பனையைத் தொடர்ந்து செய்ய ஆரம்பித்தாள். சிறிது நேரத்தில் கதவு தட்டப்பட்டது. விஷாகா யாரென்று யோசித்தவளாய் கதவைத் திறந்தாள். சாணக்கியர் நின்றிருந்தார்.

  

(தொடரும்)

என்.கணேசன்   

யோகி 121

ஷ்ரவன் எதிர்பார்த்தது போலவே, அவன் ஒதுக்குப்புறமான ஒரு இடத்தில் தோட்ட வேலையைச் செய்து கொண்டிருக்கும் போது, கல்பனானந்தா அவனிடம் வந்தாள். அவன் அவளைப் பார்த்துப் புன்னகைத்த போது அவளும் பதிலுக்குப் புன்னகைத்தாள். அவன் அவளிடம் சொன்னான். “ரொம்ப நன்றி சுவாமினி”

 “எதற்கு?”

 ஷ்ரவன் எச்சரிக்கையுடன் சொன்னான். “இங்கே நான் இன்னொரு யோகியைப் பார்த்திருக்கிறீர்களா என்று உங்களிடம் கேட்டது தவறு தான். யோகிஜி இருக்கும் இடத்தில் இன்னொரு யோகியை நான் கேட்டிருக்கக்கூடாது. அது உங்களை வருத்தமடையச் செய்து விட்டது என்பது நீங்கள் பதில் எதுவும் சொல்லாமல் போனவுடன் தான் எனக்குப் புரிந்தது. அதைப் பெரிதுபடுத்தாமல் மன்னித்து நீங்கள் மறுபடியும் இயல்பாக என்னிடம் பழகுவதற்கு தான் நான் நன்றி சொன்னேன்.”

 “நீங்கள் கேட்டதில் தவறில்லை. கேட்டதில் எனக்கு வருத்தமுமில்லை. அதனால் மன்னிக்க எதுவுமில்லை.” என்று கல்பனானந்தா அமைதியாகச் சொன்னாள்.

 சற்று நம்பிக்கை வர, ஷ்ரவன் தாழ்ந்த குரலில் சொன்னான். “நான் கேட்ட கேள்வியை நீங்கள் அவர்களிடம் சொல்லி விடாததற்கும் சேர்த்து தான் நன்றி சொன்னேன் சுவாமினி.”

 கல்பனானந்தா திகைப்புடன் அவனையே கூர்ந்து பார்த்தாள். அவன் இப்போது சொன்னதும் முன்பு போலவே அவளைப் பாதித்தது போல் தோன்றியது. அவள் மெல்ல சொன்னாள். “நீங்கள் அந்தக் கேள்வியைச் சும்மா கேட்டீர்கள் என்று என்னால் நம்ப முடியவில்லை ஷ்ரவனானந்தா. ஏதோ ஒரு காரணத்தோடு தான் கேட்டீர்கள் என்று இப்போதும் நான் நினைக்கிறேன்...”

 ஷ்ரவன் அவளிடம் கேட்டான். “இப்போது நான் எதாவது சொன்னாலும், அதையும் நீங்கள் வேறு யாருக்கும் சொல்ல மாட்டீர்கள் என்று நான் நம்பலாமா?”

 “கண்டிப்பாக நம்பலாம். சொல்லுங்கள்.”

 ஷ்ரவன் தோட்ட வேலையைத் தொடர்ந்து செய்தபடியே தலையை உயர்த்தாமல் சொன்னான். “எனக்கு அடிக்கடி ஆவிகள் மூலமாகவும் ஏதாவது செய்திகள் வருவதுண்டு சுவாமினி. அப்படி ஒரு நாள், இங்கிருந்த ஒரு பெண் துறவியின் ஆவி என்னிடம் பேசியது...”

 கல்பனானந்தா திகைத்து அவளையுமறியாமல் இரண்டடி பின்வாங்கினாள். படபடப்புடன் அவள் கேட்டாள். “எந்தப் பெண் துறவியின் ஆவி?”

 ஷ்ரவன் சைத்ராவின் பெயரைச் சொல்ல விரும்பவில்லை. “தெரியவில்லை சுவாமினி. அது யோகாலயத்தில் வாழ்ந்த துறவியின் ஆவியாக என்னிடம் தன்னை அறிமுகம் செய்து கொண்டது. அந்த ஆவி இங்கே வாழும் காலத்தில் ஒரு யோகியைச் சந்தித்ததாகவும், தன் தாத்தாவும் அந்த யோகியைச் சந்திக்க வேண்டும் என்று ஆசைப்படுவதாகவும் சொன்னது. நான் யோகி பிரம்மானந்தாவைச் சொல்கிறதா என்று சந்தேகப்பட்டுக் கேட்டேன். அதற்கு அது ”அவரைச் சொல்லவில்லை, நிஜ யோகியைச் சொல்கிறேன்”  என்று சொல்லிவிட்டுப் போய் விட்டது. எனக்கு எதுவுமே புரியவில்லை...”

 கல்பனானந்தா அவனைத் திகைப்புடன் பார்த்தாள். அவளுடைய  அதிர்ச்சி கூடியதை ஷ்ரவன் கவனித்தான். “எனக்குத் தெரிந்த ஒரே யோகி, யோகிஜி பிரம்மானந்தா தான். அதனால் அந்த இன்னொரு நிஜ யோகி யாரென்று தெரிந்து கொள்ளத் தான், நீங்களும் பார்த்திருக்கிறீர்களா என்று உங்களைக் கேட்டேன்.”

 கல்பனானந்தா பதில் எதுவும் சொல்லாமல் சிலை போல் நின்றாள். அவனை எந்த அளவு நம்புவது, அவனிடம் என்ன சொல்வது என்று அவளால் தீர்மானிக்க முடியவில்லை என்பது அவளைப் பார்க்கையில் ஷ்ரவனுக்குப் புரிந்தது.

 அந்த சமயத்தில்  தூரத்தில் இருந்த கண்காணிப்பாளன் மெல்ல அவர்களை நோக்கி நடந்து வர ஆரம்பித்தான். கல்பனானந்தா அவனை ஓரக்கண்ணால் கவனித்து விட்டு அவசரமாக “சாயங்காலம் பேசுவோம்” என்று செடிகளைக் காட்டியபடி ஷ்ரவனிடம் சொன்னாள்.

 தூரத்தில் அதைக் கவனிக்கும் கண்காணிப்பாளனுக்கு அவள் அந்தச் செடிகள் பற்றி என்னவோ சொல்கிறாள் என்று தான் எண்ணத் தோன்றும். அவளுடைய புத்திசாலித்தனம் அவனுக்குப் பிடித்திருந்தது. அவள் நிதானமாக அங்கிருந்து நகர்ந்தாள்.

 வெளிப்பார்வைக்கு அவள் நிதானமாகவே நடந்தாலும் அவளுக்குள் பல்வேறு உணர்ச்சிகள் கொந்தளித்துக் கொண்டிருந்தன. ஆரம்பத்திலிருந்தே அவளுக்கு ஏனோ ஷ்ரவன் மேல் சந்தேகம் இருந்து கொண்டேயிருந்தது. அவனுக்குத் தெரியும் காட்சிகள் கூட நடிப்போ என்று கூடத் தோன்றியிருந்தது. ஆனால் பிரம்மானந்தாவும், பாண்டியனும் அவனை நம்பினார்கள் என்பது புரிந்த போது சற்று குழப்பமாகவும் இருந்தது. பிரம்மானந்தா அவசியம் வந்தால் ஒழிய யாரையும் அதிகம் கவனிப்பவர் அல்ல. அவரையும், அவருக்கு ஆக வேண்டிய காரியங்களையும் தவிர வேறு யார் மீதும், வேறெதிலும், அவருக்கு இப்போதெல்லாம் அக்கறை கிடையாது. அதனால் அவர் ஷ்ரவனுக்கு அதிக முக்கியத்துவம் தந்து கவனித்திருக்காமல் போகலாம். ஆனால் பாண்டியன் தன்னைச் சுற்றி நடக்கும் எதிலும் கவனக்குறைவாக இருப்பவர் அல்ல. சோதித்துப் பார்க்காமல் யாரையும் நம்பும் ரகமும் அவரல்ல. அப்படிப்பட்டவர் ஷ்ரவனை முழுமையாக நம்பியது முன்பே அவர் அவனைச் சோதித்துப் பார்த்திருப்பார் என்பதையே காட்டியது. அதனால் ஷ்ரவனை நம்பாமலும் அவளுக்கு இருக்க முடியவில்லை.

 ஷ்ரவன் அவளிடம் சொன்னதை எல்லாம் பிரம்மானந்தா, பாண்டியன் இருவருக்கும் அவள் தெரிவித்தாலும் கூட தனிப்பட்ட முறையில் அவன் மீது எந்த உறுதியான அபிப்பிராயமும் சற்று முன்பு வரை அவளுக்கு இல்லாமலிருந்தது. ஆனால் நேற்று அவன் “சுவாமினி, நீங்கள் யோகிஜி தவிர வேறு எந்த நிஜ யோகியையாவது சந்தித்திருக்கிறீர்களா?” என்று கேட்டதும், இன்று, இறந்து போன ஒரு பெண் துறவி நிஜமான யோகியைப் பார்த்து இருக்கிறாள் என்றும் அவளுடைய தாத்தா அந்த யோகியை ஒரு முறையாவது சந்திக்க வேண்டும் என்றும் அவள் ஆவி விரும்புகிறது என்று அவன் சொன்னதும், அவனிடம் உள்ளதாகச் சொல்லி இருந்த சக்திகள் பொய்யல்ல என்பதை நிரூபித்து விட்டது. அவன் அந்தத் துறவியின் பெயரைச் சொல்லா விட்டாலும் அவன் யாரைச் சொல்கிறான் என்பதையும் அவள் அறிவாள். சைத்ரா அந்த யோகியைச் சந்தித்தது கல்பனானந்தாவைத் தவிர வேறு யாருக்கும் தெரிய வாய்ப்பேயில்லை. ஏனென்றால் சைத்ரா உயிரோடு இருக்கையில் யாரிடமும் அதைத் தெரிவிக்கவில்லை என்பது அவளுக்கு நிச்சயமாகத் தெரியும். அப்படி இருக்கையில் ஷ்ரவன் அதைச் சொல்ல முடிந்தது சைத்ராவின் ஆவி மூலமாகக் கேள்விப்பட்ட தகவலாகவே தான் இருக்க வேண்டும். கல்பனானந்தாவின் மனம் பழைய நினைவுகளால் நிம்மதி இழந்தது. 

 எத்தனை தான் ஆன்மீகத்தில் ஆழமாகப் போயிருந்தாலும், எத்தனை தான் தத்துவங்களைப் புரிந்து வைத்திருந்தாலும், பிரச்சினையான சூழ்நிலைகள் வரும் போது மனம் ஞானத்திலிருந்து வழுக்கி அஞ்ஞானத்தில் அமிழ்ந்து விடுகிறது. ஆத்ம சொரூபம் மறந்து போய், சூழ்நிலைகளை மனம் எடுத்துக் கொள்ளும் விதமே நிஜமாகி விடுகிறது. எதையும் கடந்து போக மனம் அனுமதிப்பதில்லை. பயனில்லாத விஷயங்களையும், கற்பனையான புரிதல்களையுமே பிடித்து வைத்துக் கொண்டு மனம் கஷ்டப்படுகின்றது. விலகி நின்று பார்க்கும் போது புரிகின்ற எதுவும், ஒன்றில் கலந்து நின்று அனுபவிக்கும் போது புரிவதில்லை. அதனாலேயே அவள் விலகி நிற்கும் துறவறத்தை ஏற்றுக் கொண்டிருக்கிறாள். ஆனாலும் மனம் விலகி நிற்கும் கலையை சுலபத்தில் கற்றுக் கொள்வதில்லை. திரும்பத் திரும்ப நினைவலைகளில் சிக்கிக் கஷ்டப்படும் முட்டாள்தனத்திலிருந்து மனம் தப்பிக்க முடிவதில்லை...

 இதை மணிக்கணக்கில் அவளால் பேச முடியும். இதை பக்கம் பக்கமாய் அவளால் எழுதவும் முடியும். பல சமயங்களில் அந்தப் புரிதலோடு அவள் வாழ்க்கையை அமைதியாக வாழ்ந்திருக்கிறாள். ஆனால் எல்லாச் சமயங்களிலும் அந்த ஞானமும், மாறாத அமைதியும் அவளுக்குச் சாத்தியப்பட்டதில்லை. தற்சமயமும் அது போன்றது தான்...

 ஆனால் அந்த நிஜ யோகியால் வாழ்க்கையின் எந்தச் சூழலையும், எல்லாச் சமயங்களிலும் ஞானத்தெளிவுடனும், மாறாத அமைதியுடனும் சந்திக்க முடியும். ஒரு நாடகத்தில் நடிக்க வேண்டியிருப்பதைப் போல் அவரால் வாழ முடியும். அவள் அதைக் கண்கூடாகப் பார்த்திருக்கிறாள். அவளைப் போல் அவர் நீண்ட சொற்பொழிவுகள் ஆற்றியதில்லை. யாருக்கும் எந்த உபதேசமும் அவர் செய்ததும் இல்லை. அவர் வாழ்க்கையே உபதேசமாக இருந்திருக்கிறது. அதுவே வழிகாட்டியாக அமைந்திருக்கிறது. சில காலமாக பிரச்சினையான சூழ்நிலைகளைச் சந்திக்க நேரும் போது, அவள் அவரை நினைத்து தான் அமைதியை மீட்டு எடுக்கிறாள். உடைந்து போகாமல் சூழ்நிலைகளைச் சந்திக்கிறாள். தத்துவங்களை விட, ஆன்மீகத்தை விட அது தான் அதிகமாக அவளுக்கு உதவுகிறது. 

 ஆனால் இன்று மட்டும் ஏனோ அவர் நினைவும் அவளுக்கு அமைதி தரவில்லை. காரணம், ஷ்ரவன் அவர் நினைவை மட்டுமல்லாமல் அவள் மனதில் புதைந்திருந்த கடந்த கால நினைவுகளையும் சேர்த்துக் கிளறி விட்டிருந்தான்...

(தொடரும்)

என்.கணேசன்

சாணக்கியன் 179

 

பர்வதராஜன் சந்திரகுப்தனைக் கொல்லச் சொன்னதற்கு ராக்‌ஷசர் உடனடியாக மறுமொழி எதுவும் சொல்லவில்லை. பர்வதராஜன் தன் இலாபத்திற்காகத் தான்  இதைச் சொல்கிறான் என்று தெரிந்திருந்த ராக்‌ஷசர் தன் திட்டமும் அதுவாகத் தானிருந்தது என்பதை வெளிப்படுத்திக் கொள்ள விரும்பவில்லை. அவன் சொல்லித் தான் அவர் யோசிப்பதாகக் காட்டிக் கொண்டு சிறிது யோசித்து விட்டுச் சொன்னார். “ஹிமவாதகூட அரசரே. சந்திரகுப்தன் இறந்தால் அதிக இலாபமடையப் போவது நீங்கள் தான். வென்றதைப் பிரித்துக் கொள்ள வேண்டிய அவசியமும் உங்களுக்கு இல்லாமல் போய் விடும். எங்களுக்கு என்ன இலாபம்”

 

பர்வதராஜன் சொன்னான். “முதல் இலாபம் எதிரியைத் தண்டித்த மனநிறைவு ராக்‌ஷசரே. நீங்கள் இளவரசி துர்தராவை என் மகன் மலைகேதுவுக்குத் திருமணம் செய்து தரச் சம்மதித்தால் நான் வென்றதில் பாதியைத் திருப்பித் தரத் தயாராக இருக்கிறேன். அது உங்களுக்கு அடுத்த பெரிய இலாபமாக இருக்கும். நான் என்றுமே பேராசைக்காரனல்ல ராக்‌ஷசரே. சாணக்கியர் முழுவதுமாக அனைத்தையும் தானே அடைய ஆசைப்படுவது போல நான் ஆசைப்படவில்லை. அவருக்கு நான் தர ஒப்புக்கொண்டிருக்கும் பாதியை உங்களுக்குத் திருப்பித் தருவதில் எனக்கு எந்த ஆட்சேபணையும் இல்லை.”

 

பர்வதராஜனின் சாமர்த்தியத்தை ராக்‌ஷசர் உள்ளூர ரசித்தார். தனநந்தரின் மருமகனாக மலைகேது ஆனால், அடுத்த பட்டத்து வாரிசாகவும் ஆகி விடுவான். இப்போது பாதியும், தனநந்தனுக்குப் பின் பாதியும் கிடைத்தால் முழுவதுமே அவனுடையதாகி விடும். இப்போது சந்திரகுப்தனுடன் பிரித்துக் கொண்டால் பாதி மட்டுமே கிடைக்கும். அதுவும் சாணக்கியர் கொடுத்த வாக்கைக் காப்பாற்றினால் மட்டுமே அதுவும் கிடைக்கும்.  

 

ராக்‌ஷசர் தன் மனக்கணக்கை உரக்கச் சொல்லவில்லை. பர்வதராஜனுக்கு உடனடியாக நம்பிக்கையூட்ட விரும்பாதவராகச் சொன்னார். “சாணக்கியரின் நேரடி மேற்பார்வையில் இருக்கும்  சந்திரகுப்தனைக் கொல்வது யாருக்கும் சுலபமல்ல ஹிமவாதகூட அரசரே”

 

பர்வதராஜன் சொன்னான். “மொத்தமாக இழந்ததில் பாதியைத் திரும்பப் பெறுவதும் எளிதாக நடக்க முடிந்த காரியமல்லை ராக்‌ஷசரே. ஆனால் தங்களைப் போன்ற கூர்மதி படைத்த மனிதருக்கு எதுவும் முடியாத காரியமல்ல என்பதையும் நான் அறிவேன். இந்த விஷயத்தில் மறைமுகமாக உங்களுக்கு எந்த உதவி செய்ய முடிந்தாலும் அதைச் செய்ய நான் தயார். என்ன செய்ய வேண்டும் என்று தாங்கள் சொன்னால் போதும்...”

 

ராக்‌ஷசர் சொன்னார். “தேவைப்பட்டால் சொல்லியனுப்புகிறேன் அரசே.”  

 

பர்வதராஜன் ஏமாற்றமடைந்தான். உதவி என்ன என்று சொன்னால் அவர் திட்டம் என்ன என்று தெரிந்து விடும் என அவன் எதிர்பார்த்தான். ராக்‌ஷசரும் சாணக்கியரைப் போலத் தன் திட்டத்தை வெளிப்படையாகச் சொல்லும் பழக்கம் இல்லாதவர் போலிருக்கிறது... பர்வதராஜன் தன் ஏமாற்றத்தை வெளியே காட்டிக் கொள்ளவில்லை. “தங்கள் விருப்பம் போலச் செய்யுங்கள். ஆனால் எவ்வளவு சீக்கிரம் காரியத்தை முடிக்கிறீர்களோ அந்த அளவு நல்லது என்று நான் நினைக்கிறேன்.” என்று சொன்னான்.

 

“காரியம் கச்சிதமாக முடிய வேண்டும் என்று விரும்புபவர்கள் அவசரப்படக்கூடாது. அவசரப்படும் போது தவறுகளுக்கு அதிக வாய்ப்பிருக்கிறது” 

 

“உண்மை. ஆனால் காலம் தாழ்ந்து செய்து முடிக்கப்படும் செயல்களால் நம் நோக்கம் நிறைவேறுவதில்லை என்பதையும் மறந்து விடக்கூடாது.”

 

ராக்‌ஷசர் தலையசைத்தார். “அதிக பட்சம் ஒரு வாரம் தான். அதற்குள் முடிக்கப் பார்க்கிறேன்”

 

“நல்லது. காரியம் முடிந்த பின் சந்திப்போம்.” என்று சொல்லி பர்வதராஜன் கைகூப்பினான்.

 

ராக்‌ஷசரும் கைகூப்பி விட்டு எழுந்தார். அங்கிருந்து நகர்ந்தவர் அடுத்த கணம் இருளில் மறைந்தார். பர்வதராஜனும் எழுந்து வெளியே வந்தான். சுசித்தார்த்தக் அவரைப் பார்த்தவுடன் பரபரப்புடன் கேட்டான். “சொன்னபடி பிரதம அமைச்சர் வந்தாரா அரசே?”

 

”வந்தார். பேசினோம். ஒன்று சேர்ந்திருக்கிறோம். என்ன ஆகிறதென்று பார்ப்போம்” என்று சொல்லி பர்வதராஜன் கூடுதல் கேள்விகளுக்கு முற்றுப்புள்ளி வைத்தான்.

 

ராக்‌ஷசர் கும்மிருட்டில் சுவரோரமாக நின்றபடி கேட்டார்.  “பர்வதராஜன் சென்று விட்டாரா?”

 

“சென்று விட்டார் பிரபு.” என்று இருட்டிலிருந்தே ஜீவசித்தியின் குரல் கேட்டது.

 

”நல்லது. இனி விளக்கேற்றி விடலாம்” என்றார் ராக்‌ஷசர்.

 

சிறிது நேரத்தில் அந்த வீட்டுக்குள் விளக்குகள் ஏற்றப்பட்டன. ஜீவசித்தியிடம் ராக்‌ஷசர் சொன்னார். “எங்களுக்குத் தனிமை தேவை ஜீவசித்தி. சிறிது நேரம் கழித்து விட்டு வா”

 

ஜீவசித்தி “உத்தரவு பிரபு” என்று சொல்லி விட்டு அங்கிருந்து வெளியேறினான். அவன் சென்ற பிறகு ராக்‌ஷசர் சொன்னார். “இனி நீ வரலாம் விஷாகா”

 

பக்கத்து அறையிலிருந்து தேவகன்னிகை போல் பேரழகாக இருந்த  இளம்பெண் வந்தாள். ”எத்தனை முறை பார்த்தாலும் சலிக்காத அழகு இவளுடையது” என்று தனநந்தன் முன்பொரு முறை அவரிடம் சிலாகித்துச் சொல்லி இருந்தான். அது நூறு சதவீத உண்மை என்று ராக்‌ஷசர் நினைத்தார். அவளிடம் இருக்கும் ஆபத்தை மிகச் சிலரே அறிவார்கள். அவளை அறிந்தவர்கள் அவளை நெருங்க ஆசைப்பட்டதில்லை. காரணம் அவள் ஒரு விஷ கன்னிகை. பூப்படைவதற்கு சற்று முந்தைய காலத்திலிருந்தே சிறிது சிறிதாய் விஷம் உட்கொண்டு தற்போது உடலெல்லாம் விஷமாக இருக்கும் அபூர்வ அழகி அவள். அவளுடைய ஒரு முத்தம் போதும் ஒருவனைப் பரலோகம் அனுப்புவதற்கு. நடனத்திலும் வீணை வாசிப்பிலும் ஈடிணையில்லாத விஷாகா தனநந்தனின் பூரண நம்பிக்கைக்குப் பாத்திரமானவள். தனநந்தன் மனமுவந்து மிகத் தாராளமாக பரிசுகள் வழங்கும் மிகச்சிலரில் அவளும் ஒருத்தி.  அதனாலேயே அவள் அவனிடம் இப்போதும் விசுவாசமாக இருக்கிறாள்.

 

ராக்‌ஷசர் அவளிடம் கேட்டார். “ஹிமவாதகூட அரசன் சொன்னதைக் கேட்டாய் அல்லவா?”

 

விஷாகா சொன்னாள். “கேட்டேன் பிரபு. இளவரசி கட்டாயத் திருமணத்திற்கு வற்புறுத்தப்பட்டிருப்பது வருத்தத்தைத் தருகிறது.” அவள் குரலில் கோபம் தொனித்தது.  

 

“நீ மனம் வைத்தால் இளவரசியைக் காப்பாற்றி விடலாம் விஷாகா” என்று ராக்‌ஷசர் மெல்லச் சொன்னார்.

 

விஷாகா சொன்னாள். “சாணக்கியருக்கு என்னைப் பற்றித் தெரியாத வரை நான் முயற்சி செய்ய முடியும். ஆனால் இப்போது நான் எதிரிகளை நெருங்கவும் முடியாத நிலைமை இருக்கிறதே பிரபு. என்ன செய்வது? ஆடல் பாடல்கள் அரண்மனையில் தற்போது நடைபெறுவதே இல்லை. சாணக்கியர், சந்திரகுப்தன் இருவருக்கும் அவற்றில் ஆர்வமில்லை போல் தெரிகிறது.”

 

“அந்தச் சூழலை ஏற்படுத்திக் கொடுப்பதற்கு நாம் பர்வதராஜனின் உதவியை நாடலாம்.”

 

விஷாகா தலையசைத்தாள். “அப்படியானால் நான் முயற்சி செய்கிறேன். ஆனால் சந்திரகுப்தனின் மரணத்திற்குப் பிறகு நான் ஒரு கணமும் இங்கிருக்க முடியாது. என் வேலை முடிந்தபின் உடனடியாக நான் தப்பித்துச் செல்வதற்கு ஏற்பாடுகளை உங்களால் செய்ய முடியுமா?”

 

“அதை நான் கண்டிப்பாகச் செய்கிறேன் விஷாகா. நீ இதில் வெற்றி பெற்றால் ஒருநாள் அரசர் தனநந்தர் இங்கே திரும்பவும் வரலாம். இளவரசி விருப்பமில்லாத இந்தத் திருமணத்திலிருந்து தப்பிக்கலாம். பழைய பொற்காலத்தைச் சிறிதாவது மீட்கலாம். நீ எடுக்கும் இந்த முயற்சி ஆபத்தானது என்பதை நான் மறுக்க மாட்டேன் விஷாகா. ஆனால் மகத வரலாற்றில் உன் சேவை பொன் எழுத்துக்களில் பொறிக்கப்படும்...”

 

விஷாகா சொன்னாள். “இறப்பிற்குப் பின் கிடைக்கும் புகழில் எனக்கு ஆர்வம் இல்லை பிரபு. நான் இந்த ஆபத்தான வேலையில் ஈடுபட சம்மதித்தது எதிர்கால இலாபத்திற்காகவும் அல்ல. நானும் ஒரு பெண். நல்லதொரு திருமண வாழ்க்கை அமையும் பாக்கியத்தை என்றோ இழந்து விட்ட ஒரு விஷகன்னிகை.  ஆனால் நான் இன்னொரு பெண்ணின் திருமண வாழ்க்கை பாழாவதையாவது தடுக்க விரும்புகிறேன். அதைச் சாதித்துக் கிடைக்கும் ஆத்ம திருப்தி எனக்குப் போதும். மீதியுள்ள காலத்தில் என் வாழ்க்கை குறித்த விரக்தி என்னை ஆட்கொள்ளும் போது, நான் என் வாழ்வில் அர்த்தமில்லை என்று உணரும் தருணங்களில், இளவரசி துர்தராவின் வாழ்க்கை பாழாவதைத் தடுத்திருக்கிறேன் என்ற ஆத்ம திருப்தியுடன் என் வாழ்க்கையின் கசப்பைக் குறைத்துக் கொள்வேன். அது போதும் எனக்கு”

 

ராக்‌ஷசர் அவள் வார்த்தைகளில் நெகிழ்ந்து போனார். கஷ்ட காலங்களில் தான் சுயநலமான மனிதர்களை நாம் அறிந்து கொள்கிறோம் என்பது பாதி தான் உண்மை. மிக நல்ல மனிதர்களையும் அப்போது தான் நம்மால் அறிந்து கொள்ள முடிகிறது…

 

(தொடரும்)

என்.கணேசன்